Είναι γενικά αποδεκτό ότι μία καλή ερασιτεχνική οινοποίηση πρέπει να γίνεται σε ανοξείδωτες δεξαμενές. Στην αγορά υπάρχει μία πληθώρα επιλογών όσον αφορά τις διαθέσιμες χωρητικότητες που καλύπτουν τις ανάγκες μιας ερασιτεχνικής οινοποίησης. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι με την αγορά μιας ανοξείδωτης δεξαμενής θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα "υγιεινής" που έχουν οι λύσεις από πλαστικό και από ξύλο (βαρέλια) τα πράγματα στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ένα βασικό πρόβλημα που έχουν πολλές από τις ανοξείδωτες δεξαμενές είναι ότι έχουν διαμορφώσει την ένωση του πυθμένα με το κυλινδρικό τους τοίχωμα με την μέθοδο του "γυρίσματος". Με την μέθοδο αυτή η ένωση των δύο μεταλλικών επιφανειών γίνεται μηχανικά, γυρνώντας - διπλώνοντας την μία επιφάνεια μέσα στην άλλη. Από άποψη στεγανότητας όλα είναι καλά, όμως από την άποψη της υγειηνής τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το δίπλωμα των δύο επιφανειών δημιουργεί εσοχές στις οποίες θα επικαθίσουν οι οινολάσπες, οι τρυγίες καθώς επίσης και διάφοροι μικροοργανισμοί και βακτήρια. Αν λοιπόν μετά το άδειασμα της δεξαμενής δεν γίνει άμεσα σχολαστικό καθάρισμα περιφεριακά του πυθμένα, όλα τα προαναφερόμενα ανεπιθύμητα υλικά θα "φωλιάζουν" στην εσοχή που έχει δημιουργηθεί από το "γύρισμα" των λαμαρινών. Αναλόγως δε και των συνθηκών αποθήκευσης (θερμοκρασία - υγρασία) οι επικαθίσεις αυτές είναι δυνητικά φορείς μόλυνσης της επόμενης οινοποίησης ή/και μετάγγισης. Βέβαια όσο και αν οι ανοξείδωτες επιφάνειες δεν βοηθούν στην ανάπτυξη ή διατήρηση των μικροοργανισμών και των μικροβίων δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εγώ μιλάμε για "εσοχές" που ανάλογα με την ποιότητα κατασκευής, τα μηχανήματα και τα τυχόν σφάλματα και αστοχίες στην γραμμή παραγωγή μπορούν να καταστούν ένα άριστό ¨καταφύγιο" όσον αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να προσεχθεί είναι η ποιότητα του κρουνού που συνοδεύει την ανοξείδωτη δεξαμενή. Υπό κανονικές συνθήκες θα περίμενε κανείς μία ανοξείδωτη δεξαμενή να συνοδεύεται και από έναν ανοξείδωτο κρουνό. Από την εμπειρία μου αυτό δεν συμβαίνει ποτέ ή καλύτερα δεν έχει συμβεί στις μέχρι τώρα αγορές μου. Στην καλύτερη περίπτωση ο κρουνός θα είναι επινικελωμένος και στην χειρότερη γαλβανισμένος. Παραθέτω πιο κάτω κάποιες φωτογραφίες του κρουνού από καινούρια δεξαμενή που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά εφέτος. Η εν λόγω δεξαμενή "φιλοξένησε" για 3 μήνες μόνο λευκό κρασί θειωμένο ελάχιστα μία φορά πριν την αλκοολική ζύμωση και άλλη μία με την μετάγγιση του σε αυτήν.
Στην δεύτερη εικόνα φαίνεται χαρακτηριστικά ότι το μόνο εξάρτημα που είναι ανοξείδωτο, είναι η σφαίρα του μηχανισμού του κρουνού.
Σε περιπτώσεις που χρησιμοποίησα κρουνούς και ειδικά εξαρτήματα από ανοξείδωτο χάλυβα η εικόνα μετά από πολύμηνη επαφή του κρασιού με αυτά, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φαίνεται στις πιο πάνω εικόνες.
Άλλη περίπτωση παρόμοιας διάβρωσης είχα όταν είχα αγοράσει ανοξείδωτο δοχείο με βιδωτό καπάκι. αυτά τα δοχεία συνήθως διαφημίζονται ότι προορίζονται για αποθήκευση λαδιού αν και σε πολλές περιπτώσεις αναφέρονται και ως λαδιού - κρασιού. Σκεφτικά ότι είναι μία καλή περίπτωση για την διατήρηση του κρασιού ώστε να αποφύγω τα προβλήματα που δημιουργούνται με την χρήση πνευματικών πλωτήρων η παραφινέλαιου. Που να φανταστώ όμως ότι μία οπή για την εισαγωγή αέρα στο δοχείο που βρίσκονταν στο καπάκι δεν ήταν από ανοξείδωτο υλικό. Ιδού η εικόνα από τον εσωτερική πλευρά.
Η επιφάνεια αυτή δεν ήρθε ποτέ σε επαφή με το κρασί. Η εικόνα μας δείχνει πόσο δυνατή είναι η διάβρωση που προκαλείται από τους ατμούς του θειώδη ανυδρίτη σε μη ανοξείδωτες επιφάνειες. Παρόμοια εικόνα συνάντησα και άλλη μία φορά στην βίδα που συγκρατούσε το χερούλι από το καπάκι.
=== ============================================
Όσο λοιπόν αυτονόητη και αν φαίνεται να είναι η επιλογή μια ανοξείδωτης δεξαμενής στα πλαίσια μιας ερασιτεχνικής οινοποίησης, η αγορά της κρύβει παγίδες που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσάρεστες καταστάσεις.
Ένα βασικό πρόβλημα που έχουν πολλές από τις ανοξείδωτες δεξαμενές είναι ότι έχουν διαμορφώσει την ένωση του πυθμένα με το κυλινδρικό τους τοίχωμα με την μέθοδο του "γυρίσματος". Με την μέθοδο αυτή η ένωση των δύο μεταλλικών επιφανειών γίνεται μηχανικά, γυρνώντας - διπλώνοντας την μία επιφάνεια μέσα στην άλλη. Από άποψη στεγανότητας όλα είναι καλά, όμως από την άποψη της υγειηνής τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το δίπλωμα των δύο επιφανειών δημιουργεί εσοχές στις οποίες θα επικαθίσουν οι οινολάσπες, οι τρυγίες καθώς επίσης και διάφοροι μικροοργανισμοί και βακτήρια. Αν λοιπόν μετά το άδειασμα της δεξαμενής δεν γίνει άμεσα σχολαστικό καθάρισμα περιφεριακά του πυθμένα, όλα τα προαναφερόμενα ανεπιθύμητα υλικά θα "φωλιάζουν" στην εσοχή που έχει δημιουργηθεί από το "γύρισμα" των λαμαρινών. Αναλόγως δε και των συνθηκών αποθήκευσης (θερμοκρασία - υγρασία) οι επικαθίσεις αυτές είναι δυνητικά φορείς μόλυνσης της επόμενης οινοποίησης ή/και μετάγγισης. Βέβαια όσο και αν οι ανοξείδωτες επιφάνειες δεν βοηθούν στην ανάπτυξη ή διατήρηση των μικροοργανισμών και των μικροβίων δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εγώ μιλάμε για "εσοχές" που ανάλογα με την ποιότητα κατασκευής, τα μηχανήματα και τα τυχόν σφάλματα και αστοχίες στην γραμμή παραγωγή μπορούν να καταστούν ένα άριστό ¨καταφύγιο" όσον αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να προσεχθεί είναι η ποιότητα του κρουνού που συνοδεύει την ανοξείδωτη δεξαμενή. Υπό κανονικές συνθήκες θα περίμενε κανείς μία ανοξείδωτη δεξαμενή να συνοδεύεται και από έναν ανοξείδωτο κρουνό. Από την εμπειρία μου αυτό δεν συμβαίνει ποτέ ή καλύτερα δεν έχει συμβεί στις μέχρι τώρα αγορές μου. Στην καλύτερη περίπτωση ο κρουνός θα είναι επινικελωμένος και στην χειρότερη γαλβανισμένος. Παραθέτω πιο κάτω κάποιες φωτογραφίες του κρουνού από καινούρια δεξαμενή που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά εφέτος. Η εν λόγω δεξαμενή "φιλοξένησε" για 3 μήνες μόνο λευκό κρασί θειωμένο ελάχιστα μία φορά πριν την αλκοολική ζύμωση και άλλη μία με την μετάγγιση του σε αυτήν.
Στην δεύτερη εικόνα φαίνεται χαρακτηριστικά ότι το μόνο εξάρτημα που είναι ανοξείδωτο, είναι η σφαίρα του μηχανισμού του κρουνού.
Σε περιπτώσεις που χρησιμοποίησα κρουνούς και ειδικά εξαρτήματα από ανοξείδωτο χάλυβα η εικόνα μετά από πολύμηνη επαφή του κρασιού με αυτά, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φαίνεται στις πιο πάνω εικόνες.
Άλλη περίπτωση παρόμοιας διάβρωσης είχα όταν είχα αγοράσει ανοξείδωτο δοχείο με βιδωτό καπάκι. αυτά τα δοχεία συνήθως διαφημίζονται ότι προορίζονται για αποθήκευση λαδιού αν και σε πολλές περιπτώσεις αναφέρονται και ως λαδιού - κρασιού. Σκεφτικά ότι είναι μία καλή περίπτωση για την διατήρηση του κρασιού ώστε να αποφύγω τα προβλήματα που δημιουργούνται με την χρήση πνευματικών πλωτήρων η παραφινέλαιου. Που να φανταστώ όμως ότι μία οπή για την εισαγωγή αέρα στο δοχείο που βρίσκονταν στο καπάκι δεν ήταν από ανοξείδωτο υλικό. Ιδού η εικόνα από τον εσωτερική πλευρά.
Η επιφάνεια αυτή δεν ήρθε ποτέ σε επαφή με το κρασί. Η εικόνα μας δείχνει πόσο δυνατή είναι η διάβρωση που προκαλείται από τους ατμούς του θειώδη ανυδρίτη σε μη ανοξείδωτες επιφάνειες. Παρόμοια εικόνα συνάντησα και άλλη μία φορά στην βίδα που συγκρατούσε το χερούλι από το καπάκι.
=== ============================================
Όσο λοιπόν αυτονόητη και αν φαίνεται να είναι η επιλογή μια ανοξείδωτης δεξαμενής στα πλαίσια μιας ερασιτεχνικής οινοποίησης, η αγορά της κρύβει παγίδες που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσάρεστες καταστάσεις.
