Μία μεγάλη αδυναμία έχω στην Μαυροδάφνη στην ξηρή της έκδοση. Βέβαια λίγες οι ετικέτες και ακριβές για το πορτοφόλι μου άλλα όποτε μπορώ την τιμώ. Η αιτία και η αφορμή για να μάθω για την ποικιλία ήταν ο Σπύρος μέσα από τις συναντήσεις του Αμπελουργού. Για την Μαυροδάφνη λοιπόν και την καλλιέργια της στην ευρύτερη περιοχή της Ακαρνανίας (από όπου και η καταγωγή μου) έχω μια μικρή ιστορία.
Καλοκαίρι 2016
Σε ένα οικογενειακό τραπέζι στο χωριό, πιάνω κουβέντα με έναν θείο μου (ηλικία εβδομήντα φεύγα δηλαδή ογδόντα). Τον ρωτάω "Θείε, τι σταφύλια είχατε παλιά στο χωριό για να φτιάξετε κρασί ή για φαΐ"; Μου απάντησε αραδιάζοντας μου διάφορα ονόματα που πρώτη φορά τα άκουγα αλλά πρώτο πρώτο μου είπε το "Μαυρούδι" που το είχαν για κρασί.
Καλοκαίρι 2020
Πηγαίνοντας για το χωριό, κάνω στάση το Οινοποιείο Σωτηρίου στο Λεσίνι Αιτωλοακαρνανίας. Σε ολόκληρο τον νομό δεν νομίζω να υπάρχει άλλο οινοποιείο. Ο κύριος Σωτηρίου λοιπόν, διάλεξε έναν δύσκολο δρόμο. Σταμάτησα να αγοράσω κρασί για τις καλοκαιρινές διακοπές. Αγόρασα (εκτός των άλλων) και δύο μπουκάλια από την ετικέτα του οινοποιείου με το όνομα "Μαυρούδι". Το "Μαυρούδι"είναι ένα κρασί που φτιάχνεται από 100% Μαυροδάφνη.
Όπως με πληροφόρησε ο κύριος Σωτηρίου στην μικρή κουβέντα που είχαμε, πήρε δείγματα από διάφορα χωριά της ευρύτερης περιοχής στα οποία καλλιεργούταν το σταφύλι με την ονομασία Μαυρούδι και το ταυτοποίησε διαπιστώνοντας ότι πρόκειται για την ξακουστή ποικιλία Μαυροδάφνη. Το συμπέρασμα ήταν ότι εκτός από το ΒΔ τμήμα της Πελοποννήσου και την Κεφαλλονιά, η Μαυροδάφνη καλλιεργούταν συστηματικά και στην δυτική πλευρά της Αιτωλοακαρνανίας.
Έτσι λοιπόν διαπίστωσα ότι όσο ζούσε ο πάππους, εκτός των άλλων έπινε και μια ξηρή εκδοχή της Μαυροδάφνης. Πολύ προχωρημένα πράγματα δηλαδή.
Επιστρέφοντας στο "Μαυρούδι" του κυρίου Σωτηρίου το τίμησα με την απόλυτη -κατά την γνώμη μου- έκφραση του ψητού κρέατος που δεν είναι άλλη από το αρνί στην σούβλα. Απόλαυση!
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΑνδρέα να ξεκινήσω λέγοντας σου πως κάνεις μια πολύ αξιόλογη δουλειά με το blog σου. Αναλυτικά και πλήρες κείμενα που δίνουν λύσεις και λύνουν απορίες. Σε παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια και είπα να δημοσιεύσω ένα σχόλιο για την ιστορία που μας αναφέρεις πιο πάνω.
ReplyDeleteΜιας και η δική μου καταγωγή είναι από Ακαρνανία (στο βορειοδυτικό κομμάτι του νομού) κάθε φορά που αναφέρεται ο πατέρας μου στα αμπέλια που είχανε στα χωράφια τους αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, τα κόκκινα κρασιά τους ήταν μαυροδάφνη, βερτζαμί ή ένα μείγμα των δυο. Του είναι αδύνατο να θυμηθεί τις αναλογίες (πάνε δεκαετίες που τα αμπέλια τα χάλασαν). Αυτό που με διαβεβαιώνουν όλοι οι παλιοί είναι πως το αποτέλεσμα ήταν ένα σκούρο, ξηρό κρασί με πολύ ωραία αρώματα.
Στην ερώτησή μου αν κάποιος έφτιαχνε τον κλασσικό ημίγλυκο οίνο από μαυροδάφνη, η απάντηση ήταν αρνητική. Ίσως κάποιος, κάπου στην περιοχή να έκανε.
Άρα από ότι φαίνεται στην περιοχή από Μεσολόγγι μέχρι και Βόνιτσα-Άκτιο οινοποιούσαν τη μαυροδάφνη στην ξηρή εκδοχή της.
Δεν γνωρίζω καθόλου για το υπόλοιπο του νομού για να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Φιλικά,
Θώμας