Thursday, January 16, 2020

Η ερασιτεχνική ετικέτα.


Όσο και αν δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του, πάω στοίχημα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας μας που να μην έχει παρασυρθεί από αυτό, στην τελική του επιλογή, ανεξάρτητα αν μιλάμε για βιβλία, δίσκους, CD, αυτοκίνητα, γυναίκες (ενίοτε και άντρες) κλπ. Γιατί το κρασί να αποτελεί εξαίρεση; Το εξώφυλλο ενός κρασιού είναι η ετικέτα του (πρωτίστως) και το χρώμα του καψυλίου του (δευτερευόντως). Θα πει κανείς, μα καλά το χρώμα του καψυλίου του ρε μεγάλε. Κι όμως, για εμάς τους αναποφάσιστους είναι απίστευτα δύσκολο να διαλέξουμε ακόμα και το χρώμα που θα πρέπει να έχει το καψύλλιο. Ας επικεντρωθώ όμως στην ετικέτα.

Από όλη την οινοποιητική διαδικασία, αυτό που κάθε χρόνο με δυσκολεύει πιο πολύ είναι η επιλογή της ετικέτας. Φυσικά οι ετικέτες που χρησιμοποιώ είναι απλές και ταπεινές, παρόλα αυτά προβληματίζομαι πάρα πολύ μέχρι να καταλήξω.

Η ετικέτα ενός οίνου του εμπορίου υπόκειται σε πολύ συγκεκριμένους κανόνες οι οποίο φυσικά δεν αποτελούν αντικείμενο συζήτησης στα πλαίσια της ερασιτεχνικής οινοποίησης και αδιαφορώ παντελώς για αυτούς. Ένας ερασιτέχνης οινοποιός έχει πλήρη ελευθερία στο τι θα αναγράφει η ετικέτα του που θα μπορούσε να βρίσκεται σε πλήρη συμμόρφωση με τις επιταγές του νομοθέτη θα μπορούσε όμως να αδιαφορεί πλήρως για αυτές. Για παράδειγμα ένας ερασιτέχνης που χρησιμοποιεί Μαυροδάφνη για να φτιάξει ξηρό κρασί μπορεί άνετα να φτιάξει μια ετικέτα που να γράφει με τεράστια γράμματα το όνομα της ποικιλίας και να υπερηφανεύεται ότι είναι ο μοναδικός (ή έστω από τους λίγους) στην Ελλάδα που το έχει κάνει. Μπορεί το επίτευγμα να μην είναι δα και σοβαρό δεν παύει να είναι όμως ιδιαίτερο..

Από την άλλη μεριά, προσωπικά δεν μου αρέσει να λέω ψέματα. Για τον λόγο αυτό έχω πάψει εδώ και χρόνια στις ετικέτες μου να αναγράφω την περιεκτικότητα σε ml της φιάλης αφού δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τον όγκο του περιεχομένου και την περιεκτικότητα του περιεχομένου σε αλκοόλ αφού κατά κανόνα δεν κάνω την σχετική χημική ανάλυση.

Αντιθέτως, βάζω κάποιες πληροφορίες που να μου θυμίζουν (σε βάθος χρόνου) πώς έγινε αυτό το κρασί. Διακρίνω τις πληροφορίες της ετικέτας σε δύο κατηγορίες, τις απαραίτητες και τις προαιρετικές.

Οι απαιτητές πληροφορίες (κατά τη γνώμη μου) είναι οι εξής:
         Ποικιλία.
         Έτος Τρύγου.
         Είδος κρασιού (κόκκινο ή ερυθρό, ροζέ ή ερυθρωπό, λευκό, ξηρό, γλυκό κλπ.).
         Την περιοχή προέλευσης του σταφυλιού.
Οι Προαιρετικές πληροφορίες (κατά τη γνώμη μου πάλι) είναι οι εξής:
         Οινοποιητικές ή/και αμπελογραφικές λεπτομέρειες (βαρέλι, αφιλτράριστο, ιθαγενείς ζύμες, υψόμετρο κλπ.).
         Περιεκτικότητα της φιάλης.
         Περιεκτικότητα σε αλκοόλ.
         Ονομασία προϊόντος – διακριτικός τίτλος.
         Ονομασία παραγωγού – οινοποιού.
         Θερμοκρασία Σερβιρίσματος.
         Προτάσεις σερβιρίσματος.
         Το αν περιέχει θειώδη
         Προτάσεις σερβιρίσματος

Λίγα σχόλια για τις προαιρετικές πληροφορίες.


Αν κάποιος έχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο οινοποίησης τότε δεν είναι απαραίτητα να αναγράφει τις οινοποιητικές ή/και αμπελογραφικές λεπτομέρειες στην ετικέτα. Αν όμοιος κάποιος κάθε χρόνο κάνει διαφορετική οινοποίηση τότε καλό θα ήταν κάποιες πληροφορίες να εμφανίζονται στην ετικέτα για να μπορεί να γνωρίζει σε οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον την ταυτότητα της κάθε φιάλης που διατηρεί στην κάβα.

Τα τελευταία χρόνια μετά από παρότρυνση γνωστών και φίλων έχω ξεκινήσει να χρησιμοποιώ και διακριτικό τίτλο στα κρασιά μου αν και στην αρχή το θεωρούσα ματαιοδοξία και ψώνιο. Ακόμη το θεωρώ έτσι αλλά είπα να κάνω μια δοκιμή.

Τέλος για τις προτάσεις σερβιρίσματος. Θεωρώ ότι είναι γελοίο να αναγράφονται και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες παραγωγοί το κάνουν, αδικώντας με αυτό τον τρόπο και τα κρασιά τους και το 99,9999% των εδεσμάτων της Ελληνικής και διεθνούς κουζίνας που δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές.